Ενσυναίσθηση
Στον τον περίγυρό μου ακούω πως υπάρχουν αρκετές οικογένειες που δεν θα πάνε διακοπές.
Διακοπές…
Μετά από δύο χρόνια κλεισμένοι στο σπίτι, άντε και στη δουλειά, δεν έχουν τη δυνατότητα είτε την οικονομική (που είναι ο κύριος λόγος) είτε την επαγγελματική να φύγουν έστω για λίγες μέρες.
Αυτό δεν είναι το παράδοξο, δεν είναι το πρωτότυπο.
Το περίεργο είναι άλλο.
Ήμουν χθες σε μία φιλική συνάντηση. Το κλίμα ανάλαφρο αν και αρκετά προβληματισμένο ειδικά από ένα φιλικό ζευγάρι που βρισκόταν στην παρέα.
Εξήγησαν πως δεν θα πάνε διακοπές.
Η δουλειά του συζύγου μόλις είχε ξαναπάρει «τα πάνω της» και δεν μπορεί να φύγει ούτε την εβδομάδα του δεκαπενταύγουστου. Έχει εταιρεία ενοικιάσεων μηχανημάτων ηχοληψίας (για διοργάνωση συναυλιών, θεατρικών παραστάσεων κλπ).
Δύο χρόνια ήταν κλειστή η επιχείρηση και περνούσαν με ότι έδωσε η κυβέρνηση.
Τα χρόνια πριν την πανδημία ξέκλεβε τον Ιούλιο και τον Αύγουστο λίγες μέρες και έφευγαν οικογενειακώς. Πολλές φορές πήγαιναν όλοι μαζί εκτός Αθηνών όταν είχε εκείνος δουλειά εκτός Αττικής.
Τώρα τα οικονομικά είναι αλλιώς…
Έχουν μία κόρη. Τελείωσε το Γυμνάσιο. Η πανδημία τους βρήκε με το κορίτσι να πηγαίνει σε ιδιωτικό σχολείο. Δεν ήθελαν να τη σταματήσουν από εκεί και κατανάλωναν από τις αποταμιεύσεις (είχαν ένα σεβαστό ποσό στην άκρη).
Τώρα που το σκέφτομαι, είχαν πολύ καιρό να έρθουν σε έξοδο με την παρέα μας.
Στην αρχή της συνάντησης, όλοι έλεγαν τα νέα τους, τα νέα της δουλειάς, για τα παιδιά…
Όταν η κουβέντα ήρθε στις διακοπές σκοτείνιασαν τα πρόσωπά τους…
- Εμείς δεν θα πάμε διακοπές. Θα στείλουμε τη μικρή κατασκήνωση (δωρεάν) 5 μέρες κι εμείς εδώ… η μικρή δεν θέλει να πάει κατασκήνωση για να είμαστε όλοι μαζί…
Ήθελαν να φύγουν 3 – 4 μέρες, σαν οικογένεια. Ο covid τους χτύπησε την πόρτα το χειμώνα και πέρασαν δύσκολα.
Επικράτησε αμηχανία στην ατμόσφαιρα…
Τι να τους πεις. Δεν πειράζει;
Κάποιος σχεδόν μονολόγησε. Κοίτα τη δουλειά σου τώρα που άνοιξαν όλα γιατί από Σεπτέμβρη θα κλειστούμε πάλι μέσα. Με 20.000 κρούσματα…
Όλοι μας προσπαθούσαμε να τους εμψυχώσουμε.
Σχεδόν όλοι…
Γιατί από την άλλη πλευρά του τραπεζιού ακούστηκαν γέλια.
Ένας «φίλος» του λέει : Μην ανησυχείς. Καλύτερα εδώ. Με τόσα κρούσματα που να πας… ούτε κι εμείς θα πάμε όσο υπολογίζαμε. Το ακυρώσαμε.
Καλά του απαντάω, εσείς δεν θα πάτε Κρήτη? Αφού η γυναίκα σου μου είπε πριν από λίγο πως θα πάτε στο … ξενοδοχείο…
Άρχισαν να γελάνε περισσότερο..
Ναι οκ θα πάμε. Αλλά μόνο για 10 μέρες τον Ιούλιο. Και συνέχισαν να γελάνε.
Εσείς τι φωτογραφίες ανεβάζετε στο facebook; Από πότε είναι; Τους ρωτάνε…
Από κάποιες παλιές διακοπές. Πριν 4 – 5 χρόνια. Αφού δεν θα πάμε διακοπές, ανεβάζουμε τουλάχιστον τις αναμνήσεις μας.
Οι άλλοι γελάνε ακόμα περισσότερο.
Το ζευγάρι δεν μίλησε καθόλου. Ο άντρας σκοτείνιασε, άρχισε να θυμώνει. Όλοι θυμώσαμε. Εκείνοι άρχισαν να περιγράφουν τις παροχές στο ξενοδοχείο που θα πάνε. Αδιάφοροι για το πώς ένιωθαν οι υπόλοιποι…
Δεν είπε κανείς να μην πάνε. Καλά θα κάνουν και θα πάνε. Αλλά σε μια παρέα που κάποιοι δυσκολεύονται, δεν θα ήταν κακή λίγη διακριτικότητα.
Τους κοιτούσαμε απορημένοι να γελούν και να κοροϊδεύουν. Να κοροϊδεύουν.
Δεν κρατούσαν ούτε τα προσχήματα.
Η βραδιά έληξε γρήγορα. Κανείς δεν ήθελε να μείνει.
Στο δρόμο σκεφτόμουν τη διαφορά των ανθρώπων.
Έλλειψη ενσυναίσθησης μου είπε μια φίλη ψυχολόγος που της το περιέγραψα. Είναι φαινόμενο της εποχής. Κλειστήκαμε στο μικρόκοσμό μας και αδιαφορούμε για τους ανθρώπους γύρω μας. Κλειστήκαμε ακόμα περισσότερο τα δύο χρόνια τις πανδημίας κι αντί να εκτιμήσουμε την υγεία μας, τη φιλία, τη συναναστροφή, να γίνουμε πιο ανθρώπινοι, κάποιοι έκαναν ακριβώς το αντίθετο.
Έγιναν απάνθρωποι…
MarionK